Tikke tak, tikke tak.
Het meisje liep met een stokje langs het hek van het park.
Het was een mooie herfstdag, maar ondanks dat was het park uitgestorven. Dit waren de mooiste dagen om lekker rond te struinen. Kris kras over alle paden, en stiekem over de stukken gras lopen, waar bordjes staan, ‘ gras niet betreden’
Alle bankjes waren leeg, behalve een. Er lag een man op de bank te slapen, met naast hem een hond. De hond begon vrolijk te kwispelen, toen het meisje dichterbij kwam.
De man deed een half oog open, wie verstoorde hem in zijn middag slaap.
Er zat een lief meisje, bijna vrouw te knuffelen met z’n hond. Hij schatte haar op een jaar of 18. Het was geen super knap meisje, maar zeker niet lelijk, lang bruin haar, bruine ogen, en lieve sproeten op haar wangen. De twinkeling in haar ogen, was hart verwarmend. Plots had ze door dat hij keek, en stond geschrokken op. Bruno (de hond) keek haar verontwaardigd aan. Hij was nog lang niet klaar met geaaid worden.
‘sorry meneer, ik wilde u niet storen, maar uw hond was zo vrolijk en lief dat ik hem wel moest aaien, nou ja moest aaien, ik koos er natuurlijk zelf voor, de hond zei niks, maar ik werd als het ware naar hem toe getrokken. En wilde niks anders meer dan hem aaien. Wat een lieverd, hoe heet hij eigenlijk, en is hij al oud’
Geschrokken stopte ze met praten en keek de man aan.
‘Oeps, ik ben weer eens aan het ratelen’
Hij keek haar glimlachend aan
Verhalen van Traan 