De ongeopende kamers

Hoofdstuk 1

Jurre steekt de sleutel in de voordeur, het slot geeft een harde klik als hij de sleutel omdraait. De scharnieren van de deur kraken hevig als hij de deur open duwt. Binnen is het donker, de ramen zijn afgedekt met houten panelen, door de spleten valt wat zonlicht naar binnen. De lucht verplaatsing doet het stof opdwarrelen.  Hij draait zich om en steekt zijn hand uit naar Cora: “Lieverd, welkom in ons nieuwe huis.”

Cora stapt aarzelend naar binnen, Jurre heeft al veel filmpjes en foto’s laten zien. Hij heeft drie kamers in het huis gerenoveerd, zodat er gewoond kan worden. Alle andere kamers gaat hij onder handen nemen terwijl ze er wonen. Maar de krakende deur, de luiken voor de ruiten, geven haar een onbestemd gevoel. Ze schudt het van zich af en loopt achter Jurre aan.

De keuken is prachtig. Ze kan zich hier echt uitleven, alle nieuwste snufjes heeft hij er in verwerkt. Ook de slaapkamer is overweldigend, hij is enorm met een aangrenzende badkamer. De kamer die straks het kantoor van Jurre gaat worden is nu ingericht als woonkamer. Het huis is een gigantisch herenhuis uit 1800.

Jurre kijkt haar verwachtingsvol aan:
” En, wat vind je er van?”
“Schat, het is echt prachtig, maar wat een werk hebben we nog, de trap ziet eruit alsof je er elk moment door kan zakken. En al die kamers, ik besef nu pas hoeveel het er eigenlijk zijn. En dan die zolder, ben jij er al op geweest?”
“Er is helaas geen enkele sleutel die past, dus die deur zullen we moeten openbreken, maar ik wilde daar nog maar even mee wachten.”
“Heeft de makelaar de sleutel misschien nog?”
“Nee, dat heb ik al gevraagd, maar de makelaar gaf aan, dat alle sleutels die de vorige bewoner achter had gelaten, aan ons overhandigd zijn. Ik heb al wat tegen de deur geduwd, maar er is geen beweging in te krijgen” Zo zijn er boven nog twee kamers die niet open willen”

Cora kijkt Jurre wat bevreemd aan, maar besluit er verder niet op door te gaan. Er is nog heel veel te doen, de verhuiswagen voor de deur moet aan het einde van de dag leeg zijn, dus begint ze met het verplaatsen van de dozen. De schuur en garage zijn groot genoeg om als opslag te dienen.
Ze werken stevig door en een paar uur later hebben alle dozen een nieuwe tijdelijk plek gekregen.

Die nacht slaapt Cora heel onrustig, ze is veel wakker en als ze slaapt heeft ze rare dromen. Jurre zegt dat het komt omdat ze voor het eerst in het nieuwe huis slapen en dat altijd vreemd is. Er zijn andere geluiden dan je gewend bent.

Hoofdstuk 2

Na maanden klussen zie je het huis weer tot leven komen, alle luiken zijn weg, de keizerlijke trap is weer het pronkstuk van de ontvangst hal. Je voelt de historie van het huis, ze hebben zoveel mogelijk terug gebracht naar de originele staat. Natuurlijk hebben ze wel wat aanpassingen gedaan zodat het huis past in de moderne tijd. Zo zijn veel houten panelen van de muren verdwenen en heeft de trap nu een lichte kleur in plaats van het bruin/rode marmer. Het is een genot om in het huis te mogen wonen.

Terwijl ze aan de keuken tafel zitten begint Cora over de zolderdeur:
“Wordt het niet eens tijd, dat we naar die deur gaan kijken?”
“Ik kijk er heel veel naar, maar hij wil niet open en het slopen vind ik eigenlijk heel erg zonde, het is een prachtige deur, met al dat houtsnijwerk”
Cora kijkt naar de tafel, ze durft het haast niet te vragen, maar besluit het toch te doen:
“En die twee deuren aan het einde van de gang? Gaan we daar ook niks mee doen?”
Jurre kijkt haar alleen maar aan en begint dan aan een ander onderwerp.
“Schat, heb jij vandaag tijd gehad om mijn overhemden te strijken? Ik pak vanavond de koffer in, dan hebben we morgen ochtend nog wat tijd samen”

Cora kijkt verschrikt op, ze was helemaal vergeten dat Jurre morgen voor twee maanden zou vertrekken op zakenreis. Ze heeft er al die tijd niet aan willen denken, de gedachten alleen in het huis te zijn, maakt haar onrustig. Ze heeft het niet meer tegen Jurre verteld, maar bijna elke nacht droomt ze dat er iemand naast haar bed staat, zodra ze wakker schrikt is er echter niemand.
“Schat? waar ben je met je gedachten”
“oh, sorry, ze liggen al naast je koffer, ik wist niet welke je precies mee wilde nemen, dus heb ze allemaal gestreken.”
“Wat zou ik toch zonder jou moeten” Jurre staat op en loopt naar de slaapkamer om de koffer in te gaan pakken.

Cora is heel ver ingedachte bezig met de afwas als Jurre de keuken weer binnen stapt. Hij pakt haar bij haar middel en begint te dansen. Cora verdwijnt in zijn armen en vergeet voor even haar zorgen over de komende maanden.

Jurre geeft Cora een laatste kus en stapt de taxi in: “tot over 2 maanden schat, ik bel als ik er ben.”
En weg is hij, Cora draait zich om naar het huis en gaat met tegenzin naar binnen. Het voelt vreemd om in dit grote huis alleen te zijn, en er hangt een vreemde sfeer al sinds de eerste dag dat ze er zijn gaan wonen. Jurre merkt het niet en vind dat Cora meer moeite moet doen om te wennen. Diep van binnen weet Cora dat het geen kwestie van wennen is.

Hoofdstuk 3

Cora loopt naar boven. Boven aan de trap voelt ze tocht, dat is gek, want ze had alle ramen gesloten. Ze loopt alle kamers langs, maar er staat nergens een raam open. Aarzelend loopt ze naar de deur aan het einde van de gang, ze legt haar hand op de deurkruk, en tot haar verbazing opent de deur. Ze staat even verschrikt in de deur opening. Al die maanden heeft ze voor de deur gestaan en ging hij niet open, waarom nu opeens wel. De kamer is verrassend groot, er staat een bed en in de hoek een leunstoel naast de haard, tegen de ene muur staat een grote linnenkast en er tegen de ander een commode, op de vloer ligt vloerbedekking en de muren zijn bedekt met donker blauw fluweelachtig behang.
Voorzichtig stapt ze de kamer binnen en loopt naar het raam om deze dicht te doen. Het raam gaat moeizaam dicht, ze snapt niet hoe deze open kan staan, in de reflectie van het raam ziet ze iemand staan. Ze draait zich om, maar er staat niemand. Ze schud haar hoofd, ze heeft zich het vast ingebeeld. Ze duwt het raam in zijn vergrendeling en stapt de kamer uit.

Voordat ze het beseft staat ze bij de andere kamer, waar de deur ook niet van open ging. Zou het? Ze legt haar hand op de deurklink en er gaat een rilling door haar heen. Ook deze deur opent, ze wankelt achteruit door de kou die uit de kamer komt. De kamer is donker, er is een klein raampje wat licht naar binnen laat vallen. Ze besluit een zaklamp te pakken, want ze kan geen lichtknopje ontdekken. Ook in deze kamer is een haard, in alle vier de hoeken staan grote kandelaren met kaarsen, verder niks. De muren echter hangen vol met schilderijen, ze lijken haar aan te kijken. Ook deze muren zijn behangen met fluweelachtig behang met een diep rode kleur, net als het tapijt op de vloer.

Ze schrikt van de deurbel, Cora snelt naar beneden, ze was vergeten dat ze Selena gevraagd had langs te komen, omdat ze niet alleen wilde zijn vanavond. Het is fijn haar vriendin weer te zien, het is lang geleden dat ze samen hebben kunnen kletsen. Meestal is Jurre ook thuis en het is dan toch anders. Nu kunnen ze heerlijk roddelen over iedereen. Voor ze het weten is het laat op de avond en Selena besluit te blijven slapen. Cora maakt de logeerkamer gereed, terwijl Selena besluit om een rondje door het huis te lopen. Het voelt bij Cora niet goed dat ze alleen over de bovenverdieping loopt, maar ze durft er niks van te zeggen, ze wil niet dat Selena denkt dat ze gek is.

“wat een ontzettend fascinerende kamer heb je boven ingericht”
Cora schrikt van Selena die plots weer in de logeerkamer staat.
“Welke kamer bedoel je?” De rillingen lopen over haar rug, zou ze de rode kamer geopend hebben?
“Ik liep langs de deur aan het einde van de gang en zag dat de deur daar naast open stond. De flikkerende kaarsen trokken mijn aandacht, en ik ben zo brutaal geweest om de kamer in te stappen”
Cora kan haar alleen maar met grote ogen aan kijken, ze had die deur namelijk dicht getrokken en hoe kunnen die kaarsen branden?
“Wat betekenen die lijnen op de grond?”
“we welke lijnen bedoel je?” stottert Cora.
Selena kijkt Cora bevreemd aan, waarom ziet ze zo wit en weet ze niets van de lijnen op de vloer? Die moeten een betekenis hebben, ze vormen een vierkant met daarin een kruis.
Cora stamelt wat en loopt dan de kamer uit, Selena verbaasd achterlatend. Selena besluit het er voor vanavond bij te laten en er morgen over verder te vragen. Cora is duidelijk van slag doordat ze de kamer is binnen gelopen en ze voelt zich schuldig.

Cora loopt naar de bewuste kamer, echter de deur is dicht en hij wil niet open. Verward loopt ze naar haar slaapkamer en kruipt in bed. Die nacht zijn haar dromen gevuld met de rode kamer. Selena ligt op de grond op het kruis. Er speelt een plaat de Marche Funèbre, maar er is geen platenspeler. Cora kijkt toe hoe een man over Selena heen gebogen staat en haar overgiet met rode verf. Langzaam verdwijnt Selena in het tapijt. De man staat met zijn rug naar de deur en op het moment dat Selena verdwenen is, loopt hij naar het raam en duwt ernaast tegen de muur, er verschijnt een trap. De man loopt de trap op en de muur sluit achter hem. De kamer is weer leeg, op de kandelaars na. Een windvlaag dooft alle kaarsen en de deur klapt dicht.
Cora schrikt wakker en beseft dat ze op de gang staat, ze heeft nog nooit eerder geslaapwandeld. De droom was zo ontzettend levendig, alsof het geen droom was. Rillend van de kou stapt ze terug in bed.

De volgende ochtend duurt het erg lang voordat Selena naar de keuken komt en Cora besluit te kijken of ze al wel wakker is. Het bed is leeg en er is geen teken van Selena. Zou ze vroeg opgestaan zijn om te wandelen? Dan had ze toch wel een briefje achter gelaten? Terwijl Cora aan haar ontbijt zit komt de droom terug in haar herinnering. Was het wel een droom? Was Selena misschien echt in die kamer?

Hoofdstuk 4

Cora loopt naar boven en duwt de deur van de rode kamer open, deze gaat zonder moeite open. Ze ziet nu ook de lijnen op de vloer, ze stapt de kamer binnen en duwt naast het raam op de muur, er gebeurt niks. Gefrustreerd loopt ze de kamer uit en op de gang hoort ze muziek uit de andere kamer komen. Ze legt haar oor tegen de deur, weer Marche Funèbre. De deur opent zonder moeite en ze stapt naar binnen. Ze kan niet ontdekken waar de muziek vandaan komt, het lijkt uit de muren te komen. Op de stoel ligt een brief, die was haar gisteren niet opgevallen. Er staat een korte tekst in:
“Volg je verleden. J.”
J? zou dat Jurre zijn? Maar waarom ligt die brief hier, Jurre kon toch ook de kamers niet binnen? En waarom kan zij nu de kamers wel in? Cora trekt de linnenkast open, deze kast is leeg, ook de commode lijkt leeg, tot ze goed kijkt, in de onderste lade ligt achterin een oude sleutel. Hij is bijzonder, de bovenkant is vierkant met een kruis erin gegrafeerd. Een zelfde figuur als in de rode kamer. Er wordt hard op de voordeur gebonsd, Cora loopt naar beneden, maar er is niemand als ze de deur open doet. Er ligt een briefje op de grond met de tekst: “Ken je familie geschiedenis. J.”

Zou het Jurre zijn? Maar wie had deze dan bezorgd en waarom die verwijzing naar haar verleden. Als iemand een saaie familie geschiedenis had was het haar familie wel. Haar ouders waren hier geboren, ze hadden een eigen advocaten kantoor ‘Roberts’, welke ze over hadden genomen van haar opa en oma. En ze had altijd begrepen dat zij het weer hadden overgenomen van hun ouders. Een echt familie bedrijf, dat was het spannendste aan haar verleden, een bedrijf dat al sinds 1800 bestond.
Toch besloot ze de laptop te openen en te googelen.

Ze begon met de bedrijfsnaam, maar met de zoekterm ‘Roberts’ kwam er alleen maar informatie over het huidige bedrijf. Toen besloot ze op de naam van haar oma te zoeken, ze was net als haar moeder, naar haar vernoemd. ‘Cora Roberts’ ook deze zoekopdracht leverde niet veel op. ‘Geschiedenis Roberts’ gaf al meer informatie. Ze kwam er achter dat alle vrouwen de naam Cora kregen, generaties lang. In 1801 opende Justin en Cora Roberts een advocatenkantoor, ze kozen de meisjesnaam van Cora als naam voor het bedrijf en zolang er dochters geboren zouden worden ging het bedrijf over naar de dochter. Het toeval wilde dat er in geen van de gezinnen jongens geboren werden en allemaal kregen ze één dochter, welke traditie getrouw dus Cora genoemd werd. Ook bleven de dochters hun meisjesnaam gebruiken. Dat was zeker in het begin niet gebruikelijk en stuitte ook op veel weerstand, maar ze hielden vol en deden nooit afstand van hun naam. Cora vond een foto van het eerste pand waar het bedrijf in gevestigd was, ze moest drie keer kijken. Dat pand leek als twee druppels water op het huis waar ze nu in woonde. In 1834 nam de dochter van Justin en Cora het bedrijf over. In 1875 kwam het bedrijf in handen van haar dochter. In 1910 werd er een pand in het centrum gekocht, waar het bedrijf gevestigd zou gaan worden. Om de 40 jaar ging het bedrijf over in de handen van de dochter. Tot aan de huidige tijd, Cora werd al haar hele leven voorbereid dat het bedrijf in haar handen zou komen. Jurre rekende daar zelfs op en had een baan als freelance advocaat, zodat hij samen met haar ‘Roberts’ kon gaan leiden.

Cora besluit de geschiedenis van het huis op te zoeken, zou het hetzelfde huis zijn? Helaas kan ze niks vinden over het huis, als Jurre terug is, zal ze het hem eens vragen. Hij heeft alle zaken geregeld rondom dit huis. Hij had het huis als verrassing gekocht, hij kwam op een dag thuis met de aankoop papieren. Ze was eerst heel erg ontstemd geweest, want een huis kopen deed je samen. Maar toen hij de foto’s liet zien, werd ze opslag verliefd. Hoewel ze vanaf dag één dat ze binnen stapte een raar gevoel kreeg, was het een prachtig huis, waar ze ook met plezier woonde.

Selena is nog steeds niet terug, de droom van afgelopen nacht komt weer boven drijven. Cora besluit naar de rode kamer te lopen. Deze wil niet open, de deur van de blauwe kamer staat op een kier. Het is frustrerend, waarom kan ze het ene moment wel naar binnen en het andere moment niet? Wat doet ze anders? Denkt ze anders? Nee, dat is gek, een deur gaat open of niet, dat heeft niks te maken met hoe ze denkt. Ze stapt de blauwe kamer binnen, alles is hier nog hetzelfde, dan valt haar oog op de sleutel die ze op de commode had laten liggen. Dat logo moet iets betekenen, ze steekt de sleutel in de deur van de rode kamer, er gebeurd niks. Ze voelt dat er iemand achter haar staat, ze draait zich om en ziet een schaduw de hoek om schieten. Ze snelt er achter aan, de gang is leeg. Aan het einde ziet ze iets bewegen, de schaduw schiet weer de hoek om. Angstig loopt ze de gang door, om de hoek is de trap naar de zolderdeur. Wie kan er in huis zijn? “Selena? Speel je een spel? Kom maar tevoorschijn, ik heb hier geen zin in, kom op, je maakt mij bang.” Maar Selena komt niet. Ze is bijna bij de hoek, ze kijkt maar er is niemand. Heeft ze zich de schaduw ingebeeld?

Hoofdstuk 5

Ze besluit dat ze het huis uit moet, een frisse neus zal haar vast goed doen. Is ze gek aan het worden? Maakt het huis haar gek? En waarom heeft Jurre nog niet gebeld dat hij veilig aangekomen is? Cora loopt zonder het door te hebben naar het huis van Selena. Ze loopt naar haar voordeur en belt aan. Tot haar verbazing doet Selena open.

“Cora? Wat doe jij nou hier?”
“Wat ik hier doe? Wat doe jij hier, waarom heb je geen briefje achter gelaten dat je naar huis bent gegaan”
“Cora, ik had gezegd dat ik maar een paar uurtjes zou slapen en dan naar huis zou gaan om te werken”

Cora kan alleen maar wat stamelen, Selena slaat een arm om haar heen en grapt: “Jurre is pas één nachtje weg en je verliest nu al je verstand. Ga naar huis, laat het bad vollopen en vertroetel jezelf vanavond. Neem een goed glas wijn, lees een boek en kruip er dan lekker op tijd in. Jurre heeft het vast heel erg druk en belt vanzelf.”

Ze stapt de voortuin weer in, ze kijkt op naar het huis. Het voelt alsof ze bekeken wordt, maar er staat niemand voor de ramen. Waarom voelt ze zoveel onrust? Heel wat mensen zouden in zo’n huis willen wonen en zij? Zij, wil niet eens naar binnen. Ze zet de knop om en volgt het advies van Selena op. Even alles vanzich af zetten en op tijd naar bed, een nacht goed slapen zal haar goed doen.

Hoofdstuk 6

Midden in de nacht schrikt Cora wakker van een vrouwen stem:
“Julian, hoe kunnen we het haar duidelijk maken? Ze moet het weten over Jurre. De kleine moet een veilig thuis krijgen, ons verhaal is nog niet ten einde. Cora en haar kleine zijn onze toekomst. We hebben ze eindelijk weer terug hier, laat dit niet verloren gaan.”

Cora zit verdwaasd rechtop in bed, heeft ze dit gedroomd? Waar kwam die stem vandaan? Wat is er met Jurre gebeurd? Wie is Julian? Was dat haar oma? Haar opa heette Julian namelijk, maar over welke kleine hadden ze het? Ze was niet in verwachting, hoewel ze vorige week ongesteld had moeten worden, maar ze was wel vaker wat laat, ze wist bijna zeker dat ze niet zwanger was. Ze loopt de gang op, ze stapte op iets kouds. Dit was de sleutel met dat vreemde teken erop. In de verte hoorde ze muziek, alweer ‘Marche Funèbre’, de muziek lijkt van de zolder te komen. Zou de sleutel in de zolderdeur passen? Terwijl ze de trap op loopt wordt de muziek steeds luider, ze steekt de sleutel in de deur en deze draait om. De deur kraakt hevig, maar hij gaat open. In het midden staat een platenspeler, ze loopt er op af en er ligt een briefje:

“De rode kamer is open J.”

Cora kijkt om zich heen, er staan meubels, allemaal onder witte doeken. De zolder is over het hele huis, het is een enorme ruimte. Ze ziet kaars licht flikkeren rechts van haar, ze loopt er op af en er staat een deur open. Er volgt een trap naar beneden, het kaarslicht wordt steeds feller, ze staat in de rode kamer. Midden in de kamer staat een man. Hij draait zich om en kijkt Cora aan. Het is Jurre.

“Dag, lieverd.”

“Jurre!!!! Wat doe jij hier, hoe kom je hier? Wat is er aan de hand?”
“Schat, rustig, ik zal je alles uitleggen, maar kom eerst even hier”

Cora stapt in zijn open gesperde armen en hij begint te dansen, de muziek is veranderd naar ‘Liebestraume’. Ze beweegt een tijdje mee op de muziek, zo in zijn armen vergeet ze de wereld om haar heen.

Plots stopt de muziek en duwt Jurre haar van zich af.
“Het is tijd dat ik je uitleg, wat we hier doen. Je hebt al ontdekt dat je voorouders dit huis kochten in 1801. Cora en Justin waren de eerste eigenaren, toen Justin ziek werd besloot Cora deze kamer te bouwen, met haar rituelen hield ze hem in leven. Hij zou het huis nooit meer kunnen verlaten, maar ze zouden samen kunnen blijven. Samen ontwierpen ze de blauwe kamer, zodat Justin daar kon verblijven. Maar Justin werd steeds zieker, samen besloten ze dat het tijd was om het leven in te ruilen voor de eeuwigheid hier in huis. De rituelen leerde ze aan haar dochter, en zo ging het generatie op genaratie. Tot de dochter van Cora en Julian besloot hier niks mee te maken willen hebben, jouw moeder sloot zich er voor af, opa Julian kocht een bedrijfspand in het centrum, zodat het bedrijf niet in gevaar zou komen, mocht jouw moeder zich echt afsluiten. Bijna al je voorouders kozen voor de eeuwigheid in dit huis. Het was een enorme opluchting voor ze, toen ik dit huis kwam bezichtigen. Julian kan zich als tastbaar mens door het huis bewegen en heeft mij verteld over de geschiedenis, dat het huis ooit van het advocatenkantoor ‘Roberts’ was. Ik wist niets van de rituelen, maar vond het een prachtig idee als wij hier zouden komen te wonen. Terwijl ik druk met de verbouwing was, ontdekte ik, dat ik ongeneeslijke ziek was. Terwijl ik in het huis zat, te bedenken hoe ik het jou moest gaan vertellen, kwam jouw oma Cora naast mij staan. In eerste instante schrok ik van haar verschijning, maar ze stelde mij gerust en vertelde dat ze mij een eeuwig leven hier in huis kon bieden. Ik kon het jou niet vertellen, ik wist namelijk door jouw oma dat je zwanger was. Hoe kon ik jou vertellen dat ik dood zou gaan, en dan zou je vlak daarna ontdekken, zwanger te zijn. We bedachten een plan: oma Cora ging mij voorbereiden op het eeuwige leven en we zouden wachten, tot jij op een natuurlijke manier zou ontdekken zwanger te zijn. Alleen ging mijn ziekte sneller dan verwacht en was er geen tijd meer, ik moest kiezen, doodgaan en hier nooit meer kunnen zijn, of het leven inruilen. Ik koos voor het laatste, het moment dat ik op zakenreis ging stapte ik deze kamer binnen en verkoos de eeuwigheid.”

Cora kijkt hem met grote ogen aan, ze moet even verwerken wat ze allemaal gehoord heeft. Jurre is dood, maar staat hier voor haar?

“Lieverd, ga je mee naar boven , daar zijn een aantal mensen die op je wachten”

Verdoofd loopt ze achter hem aan. De zolder waar net alleen maar meubels stonden , staat vol met mensen. Ze herkent haar opa en oma Julian en Cora en ook Justin en Cora van de foto. Haar oma Cora neemt haar in de armen en begint te vertellen over de rituelen.
Het gaat allemaal heel natuurlijk, alsof Cora altijd deze rituelen gekend heeft. Cora gaat er in op alsof ze nog nooit anders gedaan heeft.

Haar oma Cora verteld waarom ze niet gewoon verschenen is aan haar, net als bij Jurre:
“Ik was bang voor dezelfde reactie die je moeder mij gaf, we kozen daarom om via je dromen meer duidelijk te maken, maar we hebben je eerder bang gemaakt, dan dat het je duidelijk werd”

Maanden vestrijken, Cora’s buik groeit gestaag. Samen met Jurre heeft ze het kantoor ‘Roberts’ overgenomen en terug verhuisd naar dit huis. Zo kan Jurre zijn werkzaamheden blijven doen en is het weer zoals het zou moeten zijn. Haar ouders heeft ze na deze verhuizing nooit meer gesproken. Op een prachtige herfstdag komt de kleine Cora ter wereld en weet Cora wat haar levensdoel is. Zorgen dat deze geschiedenis nooit verwaterd, ze besluit een boek te schrijven die van dochter op dochter op dochter over gaat, alleen te lezen door een druppeltje bloed op de kaft te laten vallen.