Vroeger

Oudere mensen zeggen vaak, goh vroeger kon je hier spelen, nu staat er een flat. Ze praten over plekken die totaal veranderd zijn.
De laatste tijd merk ik, dat ik dat ook steeds vaker denk.
Ik ben nog redelijk jong, en ik heb al plekken uit m’n jeugd die niet meer te herkennen zijn.

Het Baxpark in Hendrik-Ido-Ambacht was vroeger een soort bos, veel bomen en midden in het park een echte heuvel waar je in de winter van af kon sleeen, er was zelfs een trimpark aangelegd met gymtoestellen. Samen met vriendjes ging je in het park spelen, maar het park werd als onveilig bestempeld, er liepen vieze mannetjes, dus alle bomen weg, en er kwam een mooi bejaardenpark voor terug.

Ook in Zwijndrecht was zo’n park, papa ging daar vaak hardlopen en soms ging ik mee, maar waar papa met gemak twee rondjes liep, was ik het na een rondje al zat en wachte in de auto. Maar ook dit park werd een plek voor vieze mannetjes en een ontmoetingsplek voor mensen die op het zelfde geslacht vallen. Dus ook dit park is omgetoverd tot een mooi bejaardenpark.

(Ik noem het bejaardenparken, omdat ik daarbij denk aan zo’n mooi aangelegd gras veld met af en toe een border met planten en bloemen. Heel overzichtelijk)

Naast het zwembad De Louwert was een tunneltje, zo kon je veilig de Antoniuslaan onderdoor. Als het hard geregend had, stond dit tunneltje altijd vol met water en wat een lol was dat! Keihard aankomen fietsen, je voeten zo hoog mogelijk optillen en hopen dat je niet halverwege omviel.
Heel veilig was het tunneltje ook niet, want kwam je vanaf de kant van De Louwert moest je goed uitkijken dat je niet omver gereden werd door verkeer dat welliswaar van rechts kwam, maar niet te zien was. En later hing er ’s avonds jeugd die overlast veroorzaakte. Een paar keer per jaar deed de gemeente z’n best om de grafitie weg te halen, maar het leek wel of de spuiters stonden te wachten, want binnen no time was het weer onder gespoten.
Dit tunneltje is verdwenen en er is nu een overzichtelijke rotonde gemaakt.

Ook De Schoof was totaal anders, in mijn herinnering veel groter, maar dat kan helemaal niet. In het midden van het pad waren een soort betonnen blokken en het was leuk om daar steeds overheen te lopen. Er zat aan het einde een goedkope supermarkt, snackbar en in het midden van het plein een schoenenmaker. Ook de winkel van De Tuinkabouter herinner ik me nog goed. Een kleine winkel, waar je in de toonbank schalen met salades zag liggen en achter de verkoper alle groente uitgestald.
De Schoof is in z’n geheel verbouwd.

Zaterdag’s ging ik naar Zwijndrecht, want daar stond Panoord, het club gebouw van de landscouts. Heb daar heel wat jaren plezier gehad, begonnen bij de Bevers en geeindigd als Scout. (als ik het me goed herinner)
Hoe ouder je werd hoe gekker en leuker, de ontgroening werd steeds viezer, ik herinner me m’n eerste ontgroening nog. Ik rook 3 dagen naar Pindakaas, die lucht wilde niet uit m’n haar. Maar ja, een jaar later mag je zelf mee helpen met het ontgroenen en dan is de lol natuurlijk extra groot.
Panoord was een oude boerderij en is afgebroken, tegenwoordig staat er op die plek een bedrijvenpand.

Op de parkeerplaats naar Panoord heb ik m’n eerste meters achter het stuur gemaakt, na een paar achtjes vond m’n rijinstructrice het tijd worden voor de echte weg.
Het parkeerterrein is samen met Panoord verdwenen.

’s Woensdags gingen we naar O&O in Zwijndrecht, samen met mama, want zij gaf de gymles. Het was een hoekig gebouw, via een paar treedjes kwam je binnen, rechtsaf was de jongenskleedkamer en linksaf de meisjes. Via de kleedkamers kwam je in de gymzaal. Touwenklimmen, ringzwaaien, koprollen, kastspringen, noem maar op, en oefenen voor de turnshow die elk jaar gehouden werd. Een show kan ik me nog goed herinneren, we gingen toen met z’n allen als clown verkleed en we hadden een dansje aangeleerd.
Inplaats van de gymzaal staat er nu een woningcomplex met een grote apotheek.

Er komen allemaal mooie herinneringen boven bij het beschrijven van deze plekken. Jammer dat ze er niet meer zijn, of zijn veranderd. Maar de herinnering zit in m’n hoofd en die koester ik, net als de oudere mensen doen met hun herinneringen.