Vol zenuwen stap je in de trein. Je hebt een tasje bij met daarin een bos bloemen en een klein doosje. Je bent op weg naar je vriendin.
Op je bestemmings station stap je uit de trein volledig in beslag genomen door alle zenuwen laat je het tasje staan. De deuren sluiten en dan bedenk je, dat je tasje nog in de trein staat.
Vanavond was het eindelijk zo ver. Je was op weg om je vriendin de vraag van je leven te stellen. Maar je tasje, met daarin dat kleine doosje waarin een mooie ring zit is nu onderweg naar het volgende station.
De conducteur is gaan zoeken, maar je tasje staat niet meer waar je hem achter gelaten hebt.
(Waar gebeurd verhaal en het vervolg is nog niet bij mij bekend)
Verhalen van Traan 