De drie delen van Het park zijn in dit bericht samen gevoegd, dat leest makkelijker!
————————————————————————————————————–
Tikke tak, tikke tak.
Het meisje liep met een stokje langs het hek van het park.
Het was een mooie herfstdag, maar ondanks dat was het park uitgestorven. Dit waren de mooiste dagen om lekker rond te struinen. Kris kras over alle paden, en stiekem over de stukken gras lopen, waar bordjes staan, ‘ gras niet betreden’
Alle bankjes waren leeg, behalve een. Er lag een man op de bank te slapen, met naast hem een hond. De hond begon vrolijk te kwispelen, toen het meisje dichterbij kwam.
De man deed een half oog open, wie verstoorde hem in zijn middag slaap.
Er zat een lief meisje, bijna vrouw te knuffelen met z’n hond. Hij schatte haar op een jaar of 18. Het was geen super knap meisje, maar zeker niet lelijk, lang bruin haar, bruine ogen, en lieve sproeten op haar wangen. De twinkeling in haar ogen, was hart verwarmend. Plots had ze door dat hij keek, en stond geschrokken op. Bruno (de hond) keek haar verontwaardigd aan. Hij was nog lang niet klaar met geaaid worden.
‘sorry meneer, ik wilde u niet storen, maar uw hond was zo vrolijk en lief dat ik hem wel moest aaien, nou ja moest aaien, ik koos er natuurlijk zelf voor, de hond zei niks, maar ik werd als het ware naar hem toe getrokken. En wilde niks anders meer dan hem aaien. Wat een lieverd, hoe heet hij eigenlijk, en is hij al oud’
Geschrokken stopte ze met praten en keek de man aan.
‘Oeps, ik ben weer eens aan het ratelen’
Hij keek haar glimlachend aan.
Mijn hond heet Bruno, en hij is vandaag 2 geworden. En je doet hem geen groter plezier dan hem te aaien.
De man stond op en liep weg, het meisje bleef achter bij het bankje! en staarde nog een tijdje voor zich uit, tot dat ze besef kreeg van de tijd en snel opstond en haar weg vervolgde.
Ze moest om 17.00 uur bij de muziekschool zijn, en het was al 5 voor 5. Opschieten dus. Ze hees haar tas over haar schouder en zette het op een rennen.
Vlak voordat de deuren sloten kwam ze de trap opgelopen en de lerares keek haar afkeurend aan!
‘en wanneer ga jij eens op tijd komen’ vroeg ze.
Voordat ze antwoord kon geven, werd ze verder de klas ingeduwd en besloot om maar haar bladmuziek te pakken en te gaan zitten.
De lerares had gezorgd dat de twee vleugels naast elkaar stonden, want ze zouden vandaag een stuk samen spelen. De les vloog voorbij, zodra ze begon te spelen, vergat ze de wereld om zich heen. Er was niks fijners dan jezelf verliezen in de muziek. Ze kreeg een nieuw stuk mee om in te studeren voor volgende week.
‘Als je dit stuk kunt spelen, is de kans erg groot dat je mee mag doen met het optreden eind dit jaar’ zei haar lerares.
Dat zou echt een super kans zijn, eind dit jaar zou de muziekschool een optreden verzorgen in de grootste concertzaal van de stad, de beste leerlingen van de school zouden mee doen, en het geld dat ze verdienden met de kaartverkoop zou geinvesteerd worden in nieuwe instrumenten. En dat ze hier aan mee zou mogen doen was wel heel bijzonder.
Ze stopte de papieren in haar tas en ging opweg naar huis, ze zou thuis direct gaan oefenen. Ze kon niet wachten om het haar ouders te vertellen. Die zou ze wel moeten bellen, want ze zaten weer eens in het buitenland.
Bij thuis komst deed ze snel haar eten in de magnetron en kroop achter haar piano, deze had ze net gekocht, ze had er hard voor moeten werken, elk vrij uurtje dat ze had stond ze in de winkel, maar het resultaat was er. Er stond een mooi piano in haar huis! Ooit op een dag zou ze een vleugel kopen, beloofde ze aan haar zelf.
Het piano stuk was erg moeilijk en ze besloot om eerst te eten, en dan op internet te zoeken naar filmpjes van Yiruma, dat was de componist.
Ze was nog maar net klaar met eten toen er aan de deur werd gebeld. Het was de man die ze die middag in het park had gezien. Ze schrok, was hij haar gevolgd? Ze kende hem toch niet? Ongemerkt zocht ze naar Bruno, maar ze zag hem nergens, de man was alleen.
Hallo ik ben Martin, je zat vanmiddag met mijn hond te kroelen, het klinkt misschien vreemd, maar op dit moment zit hij in jou tuin. Hij liep opeens bij me weg en is blijkbaar achter je aan gegaan. Zou ik even in je tuin mogen kijken?
Christien twijfelde, ze had Martin alleen maar in het park gezien, en kende hem verder niet. Het was ook wel een vreemd verhaal dat z’n hond in de achtertuin zou zitten.
‘weet je wat, ik ga wel even kijken of hij er zit, ogenblikje’
Martin bleef vertwijfeld bij de deur staan, ze had de deur niet geheel dicht gedaan, maar hij had wel haar gereserveerde houding gemerkt. Zou hij haar afschrikken als hij naar binnen zou stappen. Was het wel zo’n slim plan geweest om Bruno in haar tuin te zetten. Toen hij haar vanmiddag in het park had gezien wist hij het gewoon, hier moest hij werk van maken. Hij werd opgeschrikt uit z’n overpeinzingen door Bruno die wild tegen hem opsprong.
Hoe hij in de tuin gekomen is weet ik niet, maar hij had het er naar z’n zin. Alle rozen zijn uit de perken! Christien keek boos, wat zouden haar ouders er van gaan zeggen, vooral haar moeder. Die was altijd zo bezig met de tuin, ze liet het werk dan wel door een tuinman doen, maar hij moest er altijd perfect uitzien. En Bruno had er nu echt een puinhoop van gemaakt. Over een week kwamen ze alweer thuis en in die tijd kon ze nooit meer nieuwe rozen laten groeien. Ze moest hier iets anders op verzinnen.
Martin, heb jij een beetje groene vingers? vroeg Christien
Nou ja, wel een klein beetje, ik heb geen tuin, maar sinds mijn vader er niet meer is help ik mijn moeder. Heeft Bruno een puinhoop van je tuin gemaakt?
Martin kreeg direct een schuldgevoel, want dit had hij kunnen weten, Bruno was gek op graven en zeker als er niemand naar hem keek.
Zal ik je helpen de tuin weer op orde te brengen?
Nou graag, want ik heb een hekel aan tuinieren en ach het is toch jou schuld! Trouwens ik ben Christien, loop maar even mee, dan kunnen we gelijk beginnen.
Verhalen van Traan 