Ze was nog maar net klaar met eten toen er aan de deur werd gebeld. Het was de man die ze die middag in het park had gezien. Ze schrok, was hij haar gevolgd? Ze kende hem toch niet? Ongemerkt zocht ze naar Bruno, maar ze zag hem nergens, de man was alleen.
Hallo ik ben Martin, je zat vanmiddag met mijn hond te kroelen, het klinkt misschien vreemd, maar op dit moment zit hij in jou tuin. Hij liep opeens bij me weg en is blijkbaar achter je aan gegaan. Zou ik even in je tuin mogen kijken?
Christien twijfelde, ze had Martin alleen maar in het park gezien, en kende hem verder niet. Het was ook wel een vreemd verhaal dat z’n hond in de achtertuin zou zitten.
‘weet je wat, ik ga wel even kijken of hij er zit, ogenblikje’
Martin bleef vertwijfeld bij de deur staan, ze had de deur niet geheel dicht gedaan, maar hij had wel haar gereserveerde houding gemerkt. Zou hij haar afschrikken als hij naar binnen zou stappen. Was het wel zo’n slim plan geweest om Bruno in haar tuin te zetten. Toen hij haar vanmiddag in het park had gezien wist hij het gewoon, hier moest hij werk van maken. Hij werd opgeschrikt uit z’n overpeinzingen door Bruno die wild tegen hem opsprong.
Hoe hij in de tuin gekomen is weet ik niet, maar hij had het er naar z’n zin. Alle rozen zijn uit de perken! Christien keek boos, wat zouden haar ouders er van gaan zeggen, vooral haar moeder. Die was altijd zo bezig met de tuin, ze liet het werk dan wel door een tuinman doen, maar hij moest er altijd perfect uitzien. En Bruno had er nu echt een puinhoop van gemaakt. Over een week kwamen ze alweer thuis en in die tijd kon ze nooit meer nieuwe rozen laten groeien. Ze moest hier iets anders op verzinnen.
Martin, heb jij een beetje groene vingers? vroeg Christien
Nou ja, wel een klein beetje, ik heb geen tuin, maar sinds mijn vader er niet meer is help ik mijn moeder. Heeft Bruno een puinhoop van je tuin gemaakt?
Martin kreeg direct een schuldgevoel, want dit had hij kunnen weten, Bruno was gek op graven en zeker als er niemand naar hem keek.
Zal ik je helpen de tuin weer op orde te brengen?
Nou graag, want ik heb een hekel aan tuinieren en ach het is toch jou schuld! Trouwens ik ben Christien, loop maar even mee, dan kunnen we gelijk beginnen.
Verhalen van Traan 