Na een aantal jaren werd er aangebeld. Dit gebeurde eigenlijk heel zelden, want de laatste jaren was ik steeds meer op mezelf terug getrokken.
De kamer diep onder het huis, was goed geluiddicht, maar ik was altijd bang dat iemand de mensen beneden zou horen! Zolang ik er niet bij was, zaten ze vastgeketend aan hun bed! meestal had ik maar één iemand beneden, maar het kwam wel eens uit dat er meerdere tegelijk beneden verbleven. Dit koste altijd wat meer concentratie, want als ik ze te veel gaf, gingen ze te snel achter elkaar, er moest precies 4 maanden tussen zitten. De schaduw-wereld accepteerde ze alleen maar om de 4 maanden.
Door het kijkgaatje zag ik een jonge vrouw staan. Ze deed me aan iemand denken, maar ik kon niet goed thuis brengen aan wie. Eerst controleerde ik of de deur in de muur goed dicht was en daarna deed ik open. De jonge vrouw stelde zich direct voor: “Hallo, ik ben Josie, mag ik binnen komen” Voor ik het door had stond ze al in mijn gang, en liep ze de trap op. Overrompeld liep ik achter haar aan, en bood haar een zit plaats aan. Ze wilde niks drinken.
“ik weet wat je hier in dit huis doet” begon ze. Ik stamelde: “sorry mevrouw, maar ik snap niet goed wat u bedoeld. Ik woon hier”
“Mij maakt u niks wijs. Ik weet van de kamer, en ik weet van de tuin. Wist u dat er nog een geheime gang is. Deze loopt van buiten naar de tuin”
Hier wist ik niet op te reageren. Het liefst had ik deze vrouw direct weer buiten gezet, maar dan, ze wist iets. Ik kon me niet voorstellen hoe ze deze informatie wist. Ik moest haar binnen houden. Ze zou niet meer naar buiten mogen. Maar de kans dat ze een drankje van me aan zou nemen was erg klein. Misschien zou ik het in eten kunnen stoppen. Ze verwacht dat ik haar drinken ga geven. Maar ik heb nog nooit eten gegeven. Alsof ze mijn gedachten kon lezen, stond ze op en liep naar het raam.
“voor het geval je me wil drogeren, kan ik je vast waarschuwen, ik ga niks van je aannemen. Ik ben hier niet om lid te worden van de schaduw-wereld) Als je goed kijkt zul je me herkennen. Je hebt een fout begaan. Ga maar naar beneden, en bekijk de stenen goed.”
Ik moest wel naar beneden, iets in me zei dat ik niet tegen deze vrouw in moest gaan. Ze bezat veel krachten. Ik ging de dagelijkse gang naar beneden.
de sleutel lag zoals gebruikelijk in het bovenste laatje van de keuken! Zodra ik de deur open deed kwam het gekreun van de man en vrouw die ik beneden had vast geketend me tegemoet. Ik liep naar de eerste rij stenen, en direct zag ik het. Mijn hart werd koud, ijs koud. Ik was een week te laat. Dit was me nog niet overkomen, kwam dat omdat ik voor het eerst een echtpaar beneden had? De deur in de kamer boven me viel met een klap dicht. Ik draaide me geschrokken om en daar stond de oude vrouw Josephine. Dat kon niet, ze was overleden. Ik heb haar taken overgenomen. Ik sloot m’n ogen. Ze is vast weg als ik mijn ogen weer open, maar de vrouw stond er nog steeds. Ze had dezelfde glimlach op haar gezicht als de laatste dag dat ik haar zag. Toen besefte ik op wie die jonge vrouw leek. Josie was Josephine. Dit kon niet, hoewel de schaduw-wereld zijn eigen regels had!
Josephine had een horloge in haar hand! Maar het was geen normaal horloge, er zaten meer knopjes aan, dan normaal.
“wat ik je al zei, je hebt een fout gemaakt. Je bent te laat! De schaduw-wereld accepteert dat niet. Een van onze voorgangers heeft dit horloge gemaakt. Mocht er ooit iemand komen die zich niet aan de afspraak zou houden.”
Ik kreeg een vermoeden van wat dat horloge kon. Het zou de tijd beïnvloeden als er aan de knoppen gedraaid werd. Ik draaide me om naar Josephine. Haar glimlach was verdwenen, en ze had een glas in haar handen. Pas toen besefte ik het echt. Ik was de gene voor wie de volgende steen gemaakt zou worden. Ze zou de tijd terug draaien en zorgen dat ik tot de schaduw-wereld zou toetreden.
“Je snapt gelukkig nog wel hoe het werkt, neem plaats!”
Ze schoof een stoel toe. Ik besloot om niet tegen te stribbelen, de schaduw-wereld stond achter Josephine. Het had geen zin, ik had een fout gemaakt en dit was mijn einde. Eigenlijk werd ik nog beloond. Nu mocht ik toe treden tot de schaduw-wereld.
Josephine bekeek het horloge. Een van de knopjes draaide ze naar links, de wereld om me heen begon te draaien, steeds sneller en sneller. Plots stopte het en ze liet me het horloge zien. We waren een week terug in de tijd gegaan. Ook Josephine was veranderd, ze was weer de jonge vrouw Josie.
Ik bereide me voor om het glas leeg te drinken, Josie kwam naar me toe lopen, maar liep langs me heen en gaf de beker aan de vrouw op het bed.
Deze dronk de beker leeg en ik zag het tafereel wat ik zelf altijd deed. De vrouw trad toe. Josie besloeg een steen en die werd in een nieuwe rij gelegd. Na het afleggen van het hele ritueel, keerde ze zich naar mij toe, met een boosaardige glimlach.
“Dacht je nu echt dat je zou mogen toetreden tot de schaduw-wereld? Nee, nee, nee. De wereld die jij gaat betreden is heel anders.”
Ik wist niet over welke wereld ze het had. Ik was alleen bekend met de schaduw-wereld. Josie stond bij de tafel een nieuw drankje te bereiden.
“de wereld waar jij nu naar toe gaat, is een schimmige wereld. Je zult niet herinnerd worden, drink dit nu op, bereid je voor op de vergetelheid”
Ik nam het drankje tot me, en voelde me verdwijnen, langzaam gleed ik de vergetelheid in en ik zou nooit meer terugkeren.
Verhalen van Traan 